ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան լրագրողներին իրազեկել է, որ իրենք խնդրել են պաշտոնական Բաքվին Ադրբեջանում Ռուսաստանի դեսպանատան հյուպատոսական բաժնի աշխատակիցներին հնարավորություն ընձեռել այցելելու Ռուսաստանի քաղաքացիներին։ «Ցավոք, այս պահին Ռուսաստանի դեսպանին հնարավորություն չի տրվել այցելեուլ Ռուսաստանի քաղաքացիներին, այդ թվում՝ ռուսական լրատվամիջոցների լրագրողներին»,- հավելել է Զախարովան:               
 

Դպրոցները զոռով երեխային մղում են համակարգչի գիրկը` հետն էլ բողոքում

Դպրոցները զոռով երեխային մղում են համակարգչի գիրկը` հետն էլ բողոքում
06.12.2013 | 16:51

Ամեն անգամ դրոցական տարիքի երեխաներիս հետ տնային հանձնարություն կատարելիս խոր հիասթափություն եմ ապրում և դա քանի գնում արմատավորվում է ներսումս: Երբեմն զայրույթս այնքան մեծ է լինում, որ նույնիսկ ցանկություն չի լինում որևէ հարցում օգնել նրանց:

Նախ` բառիս բուն իմաստով` «դատարկ», ոչինչ չուսուցանող և ծայրեծայր անտրամաբանական դասագրքերը, որոնք այնքան են «աղքատ», որ նույնիսկ մանկավարժներն են նեղվում և ստիպված աշակերտից պահանջում դիմել համակարգչի օգնությանը: Մի խոսքով, ցանկացած տեղեկություն` լինի դա գրողի կենսագրություն, բանաստեղծություն, առակ, ասույթ կամ ասացվածք, «դուրս ենք հանում» համակարգչից:

Նորից հիշեցի այն բարի ու լավ ժամանակները, երբ մեր դպրոցական դասագրքերից ստանում էինք այն ամենն, ինչ մեզ պետք էր` դեռ մի բան էլ ավելին: Ի՞նչ գիտեինք` համակարգիչն ինչ է: Թումանյանի «Անուշն» ու «Թմբկաբերդի առումը» ամբողջությամբ էր դրված գրքում, այսօր` չորս տող չկա, մինչդեռ երեխայից պահանջում են «Անուշ» սովորել: Է, երեխան որտեղի՞ց իմանա «Անուշն» ինչ է, ով է…Ի՞նչ իմանա «Գիքորի» մասին, երբ դասագրքերում չկան «Գիքորը» պատմվածքից թեկուզ հատվածներ: Նախկինում գոյություն ուներ գրականության քրիստոմատյա, որը լրիվ բավարարում էր` նորմալ գիտելիքներ ստանալու համար:

Կրկին անգամ պետք է փաստել, որ այսօրվա կրթական համակարգն է մեղավոր, երբ երեխան «տգետ» է մեծանում, այս նոր, ոչինչ չտվող ծրագրերը, դասագրքերը` իրենց «անկապ» ու անհասկանալի հեղինակներով: Դպրոցն է երեխային մղում համակարգչի գիրկը: Հետո էլ ոլորտի ջատագովները մեծ-մեծ ճառ են կարդում, մեղադրում ծնողներին, թե վերջիններս չեն հետևում երեխաներին և թույլ են տալիս նրանց` առավոտից երեկո նստել համակարգչի առաջ և այլն և այլն: Զոռով, հարկադրաբար երեխաներին զոմբիացնում են ու դժգոհում…

Մի պահ պատկերացրեք, թե դպրոցականը համակարգիչ չունի, բայց ունի տնային հանձնարարություն, որը պարտադիր պետք է կատարի համակարգչի միջոցով: Նա կամ ամեն օր երկուս է ստանում, կամ էլ` ամբողջ օրը թուղթ ու գրիչը ձեռքին` սրա-նրա «մուննաթի տակ» նրանց դուռն է ծեծում:

Ահա այսպես էլ երեխա ենք կրթում ու ճանապարհ դնում մեծ կյանք:

Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4026

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ